Altkat Sanat Atölyesi’nde yaptığımız Tiyatro Kursları sayesinde bireyler kendine yepyeni dünyalar açmaktadır. Gerçekten tiyatro yapmak isteyenleri, Tiyatro Kursu bitiminde iç eğitim atölyelerine dâhil edip sahneye çıkma fırsatı da veriyoruz. Tiyatro kursu bitiminde tiyatro yapmak istemeyenler ise kendi kişisel yaşamlarında insanlar arası ilişkilerde daha özgüvenli ve hayata analitik yaklaştıklarını anlatmaktadırlar.
Tiyatro sanatı kuşkusuz büyük bir deneyim gerektirmektedir. Fakat bu deneyim yolculuğuna mutlak bir adım atılması gerek. Kimse tiyatro yapmadan bu deneyime sahip olamaz maalesef. Bunun için Tiyatro Kursu programımız aslında bu deneyime atılacak ilk adımı amaçlamaktadır.
Tiyatro kursumuza katılmış kişilerden aldığımız izlenimleri sizlerle paylaşmak isteriz.
Tiyatro hayatımda küçük yaşlarımdan beri var olan, önce iyi bir izleyici olarak yaklaşık 7 aydır ise amatör olarak içinde bulunduğum bir olgu. Altkat Sanat tiyatro atölyesi ile tanışmam 2014 başlarında gerçekleşti. Çok uzun zamandır içinde fiilen olmak istediğim tiyatro dünyasına attığım çok keyifli bir adım Altkat Sanat… Atölye grubunda eğitim almaya başladığım günden beri farklı ortamlarda, farklı insanlarla olan iletişimimin iyi yönde geliştiğini izleyebiliyorum. Hepsini olmasa da içimdeki birçok sınırı ve engeli aşmamda çok büyük katkısı oldu. Bedenimi fark etmemi ve daha iyi kullanmamı sağladı. Diksiyonumda olan fakat bugüne kadar farkında olmadığım hatalarımı gördüm ve bunları düzeltmeye başladım. Çok daha rahat ve doğal bir şekilde kendimi ifade edebiliyorum. İnsanları gözlemlemeye ve her kareden bir hikâye çıkarmaya başladım. Tüm bunların yanında tiyatro ve sanatla ilgili daha çok okumaya ve öğrenmeye, ayrıca yazmaya başladım. Çağdaş Delioğlu
Yaklaşık 7 ay önce Altkat’ta kursa başladım. Bu süreç için ilk olarak şunu söyleyebilirim ki; tiyaro hakkında bilmem gereken en temel şeyi henüz ilk derste öğrendim: Öğrenme süreci sonsuzdur… Bu süreçte en çok kendinizi, kendi duvarlarınızı tanımalısınız. Bende birçok şeyi değiştiren bir dönem oldu bu. Kendimi görmeye ve duygularımı şekillendirmek için çaba göstermeye başladım. Farklı bir tiyatro algısını sindirdim, hala sindiriyorum. Bu noktada Altkat’ta olmak benim için bir şanstı. Devamlı ileriyi, gelişmeyi ve farklı olanı hedef alan bir yerde olmak, bana yeni bir yol çizdi. Çaba göstermem gerektiğini ve bunu yaparken tiyatronun mahrem bir yer olduğunu unutmamam gerektiğini orda öğrendim. Altkat’ta olduğum için memnun olmadığım herhangi bir an geçirmedim. Ve 7 aydır ne zaman oraya gitsem hep aynı ses geldi kulağıma içimde bir yerden; “Ölürken de ölmeyi öğreniyoruz.” Bu yüzden bir şeylere orada başladığım ve hala Altkat sanat’ta olduğum için çok mutluyum. Yaşam Gülseven
”Bir şeyleri değiştirmek istiyorsak önce kendimizden başlamalıyız” diyerek yeniden doğmaya cesaret ettiğim dönem tanıştım Altkat Sanat’la. Atölyeye katılmaya karar verdiğimde müthiş çekingen, kapalı kutu bir insan vardı karşılarında ve aynaya baktığımda. Atölye boyunca özgürce kendimi ifade edebildiğim bir süreç yaşadım. Kendini daha iyi ifade edebilen, farkındalıkları olan, en önemlisi “üreten birey” olma yolunda emeklemeye başladım. Ben buna “kendime dönme” dedim. Neslihan Kaymak
Yaklaşık yedi ay önce başladı Altkat maceram. Başlangıçta özgüvenim tavandı. Sonra çalışmalara başladık. Aslında sandığım kadar iyi olmadığımı fark ettim. Giderek yıkılıyordu özgüvenim. Sonra bir baktım sıfır oldu. Daha sonra fark ettim ki bu bir yenilenmeymiş. Altı boş olan özgüven yavaşça dolmaya başlamış. Okudukça, araştırdıkça, denedikçe gerçekten altı dolu bir özgüven oluşmaya başlamış. Ve ben değişmişim.
Hareket dersleriyle beden farkındalığı kazanıp, sahne derslerinde sahneye dair düşünmeye başladım. Daha dik duruyor, sürekli ağırlık merkezimi tartıyordum, yolda yürürken bile… Teori kitapları okuyup tiyatro üzerine düşünüyordum. Doğaçlamada pratik düşünüp harekete geçmeyi öğrendim. Diksiyon derslerinde aslında doğru sandığım birçok yanlışı düzelttim, doğru tonlamayı öğrendim. Ve bu 7 aylık macera boyunca bir dakika bile sıkılmadım. Dış dünyanın ne kadar kirli olduğunu, tiyatronun ne kadar berrak olduğunu gördüm. Bu yüzden kapıdan içeri her adım attığımda tek düşüncem tiyatro oldu. Ben bir yola çıktım ve yol devam ediyor. 25 yılını tiyatroya vermiş hocalarımı gördükten sonra 7 ay… Sadece yolun başındayım. Yol hiç biter mi? Umarım yolum hiçbir zaman şaşmaz. Ufuk Fakıoğlu